Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios temptaris numeros. ut melius, quidquid erit, pati. seu pluris hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam, quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare Tyrrhenum: sapias, vina liques, et spatio brevi spem longam reseces. dum loquimur, fugerit invida aetas: carpe diem quam minimum credula postero. Horace, Odes 1:11
«Numquam intra temporis praesentis fines manemus. Futurum anticipamus, veluti ipsum nimis lente adveniat, quasi eius cursum festinare velimus; aut praeterita recogitamus ut ipsa retinere possimus, veluti nimis celerius evanuerint [...] Nec umquam de praesenti cogitamus neque ipsum finis noster est; tantummodo futura respicimus. Quare numquam vivimus, sed speramus; et, cum semper in eo simus, ut in futurum felices (fore exspectemus), necessarie accidit, ut numquam felices simus» (Blasius Pascal in opere ‘Cogitata’ inscripto; fragmentum seu ‘cogitatum’ numero 172 signatum in editione, quam inter annos 1897-1904 curavit Leo Brunschvicg, a Victorio Ciarrocchi Latine redditum).