| linguae |
|
SEMINARUIM OTTILIENSE
This account of the seminarium (Latin immersion session) held at the monastery of St. Ottilien in Bavaria from 18 to 23 July 2011 was written by one of the participants, Fr. Thomas Crean, and originally circulated privately to members of the Grex Latine Loquentium
Convenerunt participes in archiabbatia tempore pomeridiano die lunae, praesidente Doctrice Sigride Albert, tredecim vel quattuordecim. Primae sessioni defui, causâ horae qua ex Anglia profectus sum. Unus particeps ex Dania iter fecerat, alia ex Italia. Reliqui, ni fallor, me tantum excepto, Germani erant omnes.
Tres sessiones singulis diebus factae erant. Die martis primum exercitum est ut nostra copia verborum augeretur. Imaginibus enim monstratis aedificiorum publicorum, singula erant nobis nominanda necnon describenda (ipsae imagines sumptae ex libro ipsius Doctricis Albert c.t. Imaginum Vocabularium Latinum, opus utilissimum.) Postea disputatum est paululum de vita urbana hodierna, deque strepitibus ipsius.
Sessione altera, magistra nostra, ad quamdam indolem linguae exemplis manifestandum, de verbo temporali ponere disseruit. Sententiis ex scriptoribus classicis tantum excerptis, demonstravit quot sensûs hoc verbum exprimat unum.
Tempore postmeridiano una ex participbus acroasin habuit. Itala enim profestrix nobis de Sardiniae historia locuta est fere unam horam et dimidium. Post ad interrogationes nostras respondit.
Unum praetermisi. Hoc primo die, singuli acceperunt e magistra verbum aliquod, alii scilicet aliud, ex quo ‘fabula hilaris’ texenda erat praelegendaque penultimo seminarii die. Exempli gratia, alicui datum est verbum ‘decidiculum’, alicui alio, verbum ‘brassica’.
Dies mercurii vel feria quarta, ut ecclesiasticorum mos est nominare, lepide inceptus est utpote cuidam fabulae nubeculatae studuimus. De casibus quippe Titinni (francogallice ‘Tintin’) agebatur, latine versi a Patre Eichenseer. Doctrix enim Albert, pia illius discipula, sacerdotem dico nec indagatorem puerum, nonnullas scaenas e fabula Titinnus et Insula Nigra, ope ordinatri gestabilis, in proiectorio supracapitali exhibuit. Nobis autem opus erat singulas describere, latine profecto, pictoris subtilitates in primis animadvertendo. Post quod, cum praelegisset magistra fabulam de sutore quodam qui cunctos homines incusabat, difficilioribus verborum prius explicatis, nostrum erat disputare de sensu morali huius fabulae.
Post prandium sumptum, duobis horis interpositis vacuuis, quod singulis fiebat diebus, quidam professor iurisprudentiae acroasin de S. Thoma Becket, martyre et episcopo anglo, habuit. Quod nonullam disceptationem movit ad canonisationis processum quod attinet, deque intertextu rei politicae ac religiosae in vita humana.
Post completorium autem pluvia vehementissima cadere incepit, cum fulguribus tonitribusque. Quae tempestas pluviosa quia diebus succedentibus continuavit, excursionem communem extra monasterium numquam fecimus. Stat tamen caupona quaedam in agris monachorum in qua nonnulli nostrum se reficiebant fessi post labores diurnos.
Die Iovis propositae erant nobis sententiae ex scriptore quodam cuius nomen non erat divulgatum. Perlegimus attentis animis, omnia commentando, quod scriptor dicere vellet, quod subintelligi relinqueret, quomodo animos legentium flectere quaereret. Mores temporaque enim increpat, divitum sumptûs, legum imbecilitatem, societatis dissolutionem hominum, plebem voluptatibus deditam. Ultimo opus erat exsistimare quis verba scripsisset. Multi multa dicebant. Sapiebat enim huic Carolum Marx, huic Machiavelli, huic Sectam Francofurtiensem. Professor quidam secure dixit scriptorem non esse virum ecclesiasticum. Opinionibus diu apertis, nomen a magistra revelatum: Augustinus!
Deinde ludimus latine. Primum autem quidam memoriae ludus. Magistra enim dixit se vasa colligere imponereque amiculum pluviale. Deinde hominem a dextris eius sedentem affirmare oportebat seipsum colligere vasa imponereque amiculum pluviale et aliam rem, quodcumque volebat, puta rasorium manuale. Tunc itum est per gyrum, ut singuli deberent omnia recordari quae ante se imposita essent, atque aliquam aliam rem addere. Ludus alter appellabatur ‘ludus duarum possibilitatum’, qui sic fiebat: magistra proposuit sententiam conditionalem duarum apodosium, quarum homo a dextris unam elegit, eademque constituit protasem novae sententiae conditionalis duarum apodosium. Hoc modo itum est per gyrum. Postremo magistra et quidam studens comoediunculas egerunt, verbi gratia, ea partes egit hominis ignitabulum vel ramentum flammiferum petentis, is erat senex garrulus dicens se hanc rem habere, qui tamen non potuit invenire.
Cibo requieque sumpto, quidam seminarii particeps disseruit de centonibus virgilianis, qui sane nova sunt opera sarta ex versibus passim a Marone excerptis. Exempla etiam praebuit suâ curâ composita, quibus eventûs ‘Vernis Arabici’ miro modo in Aeneide praesignificari viderentur. Postea praelecta est parabola a Soren Kierkegaard composita: quidam scurra circensis serio admonet oppidanos de igne eorum urbi appropinquanti, nec ei creditur. Nos autem de sensu huius fabulae colloquebamur.
Dies Veneris erat penultimus seminarii. Matutino magistra diu locuta est de memoriae theoriis, a psychologis nostri temporis elaboratis, v.g. de memoria transitoria vel temporis brevis, de memoria ultrabrevi vel sensuali, de memoria temporis longi, de processibus informationes conservandi ac recuperandi. Addens ipsa nonnulla de arte mnemotechnica mentionem fecit plurium tractatuum antiquitus compositorum ad vires memorativas roborandum.
Post meridiem autem fabulas praelegimus quas singuli composueramus et quasi condideramus super verbum unum triduo ante nobis attributum.
Sabbato erat dies intercisus. Ludimus iterum latine, novo ludi genere introducto. Verba enim a nobis vicissim proferenda erant, quae magistra in tabula exaravit. Deinde per gyrum itum est, singuli unum verbum ordine usurpantes, idemque in sententiam conficiendam ita adhibentes, ut fabula ex tempore oriretur. Orta est profecto, satisque ridicula! Seminarium prandio perfectum est.
Quibus peractis, discessimus.
Convenerunt participes in archiabbatia tempore pomeridiano die lunae, praesidente Doctrice Sigride Albert, tredecim vel quattuordecim. Primae sessioni defui, causâ horae qua ex Anglia profectus sum. Unus particeps ex Dania iter fecerat, alia ex Italia. Reliqui, ni fallor, me tantum excepto, Germani erant omnes.
Tres sessiones singulis diebus factae erant. Die martis primum exercitum est ut nostra copia verborum augeretur. Imaginibus enim monstratis aedificiorum publicorum, singula erant nobis nominanda necnon describenda (ipsae imagines sumptae ex libro ipsius Doctricis Albert c.t. Imaginum Vocabularium Latinum, opus utilissimum.) Postea disputatum est paululum de vita urbana hodierna, deque strepitibus ipsius.
Sessione altera, magistra nostra, ad quamdam indolem linguae exemplis manifestandum, de verbo temporali ponere disseruit. Sententiis ex scriptoribus classicis tantum excerptis, demonstravit quot sensûs hoc verbum exprimat unum.
Tempore postmeridiano una ex participbus acroasin habuit. Itala enim profestrix nobis de Sardiniae historia locuta est fere unam horam et dimidium. Post ad interrogationes nostras respondit.
Unum praetermisi. Hoc primo die, singuli acceperunt e magistra verbum aliquod, alii scilicet aliud, ex quo ‘fabula hilaris’ texenda erat praelegendaque penultimo seminarii die. Exempli gratia, alicui datum est verbum ‘decidiculum’, alicui alio, verbum ‘brassica’.
Dies mercurii vel feria quarta, ut ecclesiasticorum mos est nominare, lepide inceptus est utpote cuidam fabulae nubeculatae studuimus. De casibus quippe Titinni (francogallice ‘Tintin’) agebatur, latine versi a Patre Eichenseer. Doctrix enim Albert, pia illius discipula, sacerdotem dico nec indagatorem puerum, nonnullas scaenas e fabula Titinnus et Insula Nigra, ope ordinatri gestabilis, in proiectorio supracapitali exhibuit. Nobis autem opus erat singulas describere, latine profecto, pictoris subtilitates in primis animadvertendo. Post quod, cum praelegisset magistra fabulam de sutore quodam qui cunctos homines incusabat, difficilioribus verborum prius explicatis, nostrum erat disputare de sensu morali huius fabulae.
Post prandium sumptum, duobis horis interpositis vacuuis, quod singulis fiebat diebus, quidam professor iurisprudentiae acroasin de S. Thoma Becket, martyre et episcopo anglo, habuit. Quod nonullam disceptationem movit ad canonisationis processum quod attinet, deque intertextu rei politicae ac religiosae in vita humana.
Post completorium autem pluvia vehementissima cadere incepit, cum fulguribus tonitribusque. Quae tempestas pluviosa quia diebus succedentibus continuavit, excursionem communem extra monasterium numquam fecimus. Stat tamen caupona quaedam in agris monachorum in qua nonnulli nostrum se reficiebant fessi post labores diurnos.
Die Iovis propositae erant nobis sententiae ex scriptore quodam cuius nomen non erat divulgatum. Perlegimus attentis animis, omnia commentando, quod scriptor dicere vellet, quod subintelligi relinqueret, quomodo animos legentium flectere quaereret. Mores temporaque enim increpat, divitum sumptûs, legum imbecilitatem, societatis dissolutionem hominum, plebem voluptatibus deditam. Ultimo opus erat exsistimare quis verba scripsisset. Multi multa dicebant. Sapiebat enim huic Carolum Marx, huic Machiavelli, huic Sectam Francofurtiensem. Professor quidam secure dixit scriptorem non esse virum ecclesiasticum. Opinionibus diu apertis, nomen a magistra revelatum: Augustinus!
Deinde ludimus latine. Primum autem quidam memoriae ludus. Magistra enim dixit se vasa colligere imponereque amiculum pluviale. Deinde hominem a dextris eius sedentem affirmare oportebat seipsum colligere vasa imponereque amiculum pluviale et aliam rem, quodcumque volebat, puta rasorium manuale. Tunc itum est per gyrum, ut singuli deberent omnia recordari quae ante se imposita essent, atque aliquam aliam rem addere. Ludus alter appellabatur ‘ludus duarum possibilitatum’, qui sic fiebat: magistra proposuit sententiam conditionalem duarum apodosium, quarum homo a dextris unam elegit, eademque constituit protasem novae sententiae conditionalis duarum apodosium. Hoc modo itum est per gyrum. Postremo magistra et quidam studens comoediunculas egerunt, verbi gratia, ea partes egit hominis ignitabulum vel ramentum flammiferum petentis, is erat senex garrulus dicens se hanc rem habere, qui tamen non potuit invenire.
Cibo requieque sumpto, quidam seminarii particeps disseruit de centonibus virgilianis, qui sane nova sunt opera sarta ex versibus passim a Marone excerptis. Exempla etiam praebuit suâ curâ composita, quibus eventûs ‘Vernis Arabici’ miro modo in Aeneide praesignificari viderentur. Postea praelecta est parabola a Soren Kierkegaard composita: quidam scurra circensis serio admonet oppidanos de igne eorum urbi appropinquanti, nec ei creditur. Nos autem de sensu huius fabulae colloquebamur.
Dies Veneris erat penultimus seminarii. Matutino magistra diu locuta est de memoriae theoriis, a psychologis nostri temporis elaboratis, v.g. de memoria transitoria vel temporis brevis, de memoria ultrabrevi vel sensuali, de memoria temporis longi, de processibus informationes conservandi ac recuperandi. Addens ipsa nonnulla de arte mnemotechnica mentionem fecit plurium tractatuum antiquitus compositorum ad vires memorativas roborandum.
Post meridiem autem fabulas praelegimus quas singuli composueramus et quasi condideramus super verbum unum triduo ante nobis attributum.
Sabbato erat dies intercisus. Ludimus iterum latine, novo ludi genere introducto. Verba enim a nobis vicissim proferenda erant, quae magistra in tabula exaravit. Deinde per gyrum itum est, singuli unum verbum ordine usurpantes, idemque in sententiam conficiendam ita adhibentes, ut fabula ex tempore oriretur. Orta est profecto, satisque ridicula! Seminarium prandio perfectum est.
Quibus peractis, discessimus.
